قدس آنلاین- گروه استانها- طیبه قاسمی؛ بعد از اینکه مهر ماه سال ۹۶ مدیر عامل آب و فاضلاب اهواز  «کریمی» در جلسه مصوبات هیات دولت مدعی شد ۳۰۱ نقطه تلاقی بین فاضلاب و آب در اهواز وجود دارد کسی فکر نمی کرد این تلاقی را بتوان به بیماری هپاتیت گره زد، چند وقتی بود که زمزمه های رادیو اکتیوی بودن یا سرب داشتن آب آشامیدنی نقل محافل خبری بود و بعد کاشف به عمل آمد که آبی که می خوریم به سلامتی آنتی بیوتیک هم دارد حالا فکر نکنید خوش به حال ما که دیگر نیاز به دکتر رفتن نداریم، نه خیر این آنتی بیوتیک ها اتفاقا بدن را در برابر درمان قوی تر می کرد، اما انگار برای کسی اهمیت نداشت چه آبی می نوشد یا برای دیگری اهمیتی نداشت چه آبی پای سفره ملت می رود!؟ حالا اول سالی خبر از یکی از اعضای شورا رسید که این میزان نقطه تلاقی در اهواز بین و آب و فاضلاب که اینروزها به غیر از پیوند نامی بر یک سازمان پیوند ناگسستی در جریان های آب شرب اهواز بسته اند شیوع هپاتیت را بیشتر کرده!

بحث کافی است، آستین بالا زنید

نکته اسف بار اینجاست بیشتر از آنکه به این بیاندیشند چرا پر رود ترین و پر آب ترین استان کشور به چنین حال و روزی افتاده و چرا سیستم معیوب فاضلاب کلانشهر اهواز حتی با وجود دریافت اعتبار هنوز اندر خم کانال های قدیمی خود مانده باز هم مسئولان یا انکار می کنند یا توپ را درون زمین دیگری می اندازند، به نظر می آید بحث بر سر اینکه آب شرب خوزستان چه ارمغان های دیگری دارد کافی باشد و نیاز اساسی امروز بر این باشد تمام هم و غم خود را برای بهبود سیستم فاضلاب و بهینه سازی آب بگذاریم و قابل تذکر است مردم خوزستان در شرایطی به سر می برند که ریزگردها و گرمای طاقت فرسا و زباله ها آه از آنها بریده، و این جسد رو به اهتزار یارای درد دیگری ندارد.

امروز در جهان برنامه ریزی بر روی جامعه سلامت سالها ریتم مشخص و درستی پیدا کرده و همه جهان پی برده است برای به ثمر نشستن مسیر توسعه نیاز به انسان سالم دارد، کشورهای صنعتی در این راه در رقابت با یکدیگرند و هر روز داروهای جدیدتری را کشف می کنند و می سازند تا به قول معروف سلامت عقل هایشان را در بدن سالم داشته باشند. و از سوی دیگر در هزینه های مصرفی برای درمان هم صرفه جویی کنند، اینجا اما ما تازه به اول کار رسیده ایم هیچ نهادی نیست مطالبه کند چرا فاضلاب ها حال شهری، صنعتی و بیمارستانی باید تصفیه نشده به رودها بریزد چه رسد به اینکه با بی تفاوتی روزنامه بدست بگیریم یا پای یک سیستم بخوانیم «آب آشامیدنی اهواز آلوده به ...» است و بعد سر مان به کلیپ دیگری گرم شود یا با همان روزنامه شیشه ها را پاک کنیم، غربی ها اگر تمام کارهایشان غلط باشد سیاست درست خواستن را بلدند؛ رسم درست مطالبه گری غربی ها از کجا می آید که ما فاقد آنیم، بلد نیستیم بگوییم هدف ما از بیان یک درد ایجاد اغتشاش نیست، متهم کردن کلی یک جامعه نیست، خود فروختن به بیگانه نیست فقط درد داریم و متاسفانه درست شبیه همان بیماری که به جای توضیح دردش فقط به زمین و زمان بد و بیراه می گوید و بالعکس پزشکی که به جای درمان یک بیمار تمام عالم را مقصر پر مشغله بودنش می داند و اصلا هم به این فکر نمی کند اگر توانایی ندارد و این اختیار خارج از توانش است دست از کار بردارد تا فرد دیگری کفش آهنین به پا کند برای از بین بردن دردها، اهواز این روزها درگیر داغ دل تازه ای است از آب و کاش اندکی فقط اندکی متولیان به این بیاندیشند آب شربی که از گلوی مردم پایین می رود از گلوی خانواده آنها هم پایین میرود؟ تا شاید راه حل ها پیدا شود برای معضلات.